Moony Witcher ,,Dziewczynka z Szóstego Księżyca.''

Moony Witcher ,,Dziewczynka z Szóstego Księżyca'', str. 303, Olesiejuk, 2013

Nikt nie wie, gdzie mieszka Moony Witcher, słynna, włoska pisarka dla dzieci. Wiadomo że swój ogromny dom dzieli z dwunastoma kotami i dwiema gęsiami. Autorka jest przekonana, że każdy z nas może zostać alchemikiem, pod warunkiem posiadania nieograniczonej wyobraźni. Według mnie jest bardzo interesująca i tajemniczą osobowością, która niejednego zaskoczy. ,,Dziewczynka z Szóstego Księżyca'' to pierwsza część serii o przygodach młodej włoszki - Niny de Nobili, alchemiczki uczęszczającej do piątej klasy szkoły podstawowej.

Trzydziestego maja Nina de Nobili otrzymuje list od swojego dziadka, w którym prosi ją o to, aby jak najprędzej przeprowadziła się do Wenecji. Okazuje się, że dziewczynce grozi wielkie niebezpieczeństwo. Już następnego dnia Nina zostaje poinformowana o nagłej śmierci dziadka. W tym momencie zaczyna się wyścig z czasem. Nina musi pokonać podłego czarnoksiężnika, który zamordował jej krewnego. W ciężkim okresie pomaga jej czwórka przyjaciół. Czy dzieciom uda się zgładzić czarnoksiężnika? Czy przeżyją tak niebezpieczną przygodę?

Bardzo spodobała mi się okładka wydawnictwa Olesiejuk. W wewnętrznej stronie oprawy książki widzimy wymienione pozostałe części przygód Niny de Nobili wraz z ich okładkami, co bardzo ułatwia odnalezienie następnej części w księgarniach i miejsce, w którym można wpisać imię i nazwisko posiadacza dzieła. Możemy również wyczytać kilka informacji o Moony Witcher i wyciąć tajemniczy alfabet, który będzie nam służył jako zakładka. Bardzo spodobał mi się ten dość nietypowy pomysł.

Mimo wspaniałej okładki, jaką wykonała ilustratorka tejże książki Ilarii Matteini, treść nie była zachwycająca, co strasznie mnie rozczarowało. Powieść nie prezentuje sobą niczego wybitnego. W większości głównie rysunki są warte uwagi, gdyż zostały wspaniale wykonane, a poza tym można na nich wyczytać tajemniczy alfabet dziadka. Każdego, kto lubi rozszyfrowywać tajemnicze litery, zapraszam do przeczytania pozycji. Dzięki tym nietypowym wskazówkom można się trochę pobawić  i wygimnastykować szare komórki w trakcie czytania. Ale ostrzegam - treść nie porywa.

Ilustratorka spisała się na medal.

W książce brakuje mi emocji i dokładniejszego opisu wydarzeń. Myślę, że dałoby się ulepszyć całość, a przede wszystkim wykonanie, dodając obszerniejsze opisy, dzięki którym z łatwością wyobrażalibyśmy sobie przedstawione sceny. Więcej barwności = większe przeżycia. Genialne rysunki nie pokażą nam wszystkich akcji, przez co wydawało mi się, jakby „Dziewczynka z Szóstego Księżyca” była niekompletna, pozbawiona tego istotnego elementu, który tak przykuwa uwagę czytelnika.

Moony ułatwia Ninie życie. Kiedy dziewczyna poznaje czwórkę dzieci, od razu zaprzyjaźniają się, a ich postawa wskazuje na to, że są gotowi oddać swoje życie, tylko po to, aby pomóc Ninie. Dorośli natomiast na wszystko jej pozwalają, co nie jest często spotykane. Najczęściej, kiedy Nina czegoś potrzebowała z łatwością znajdowała się w miejscu gdzie to ,,coś'' było i równie łatwo potrafiła to odnaleźć. Czasami zmuszona była walczyć o pewne przedmioty czy składniki, lecz bez większych trudności udawało jej się wyjść z tarapatów. Bohaterowi trzeba jakoś życie utrudnić, po to, aby w utworze zawrzeć jakieś emocje, a akcja nie była taka ,,sucha'' i nijaka.

W dodatku te ,,suche'' przygody następują po sobie zbyt szybko. Przez dziesięć stron czytamy, o tym jak dziewczyna spędza wolny wieczór, potem kolejne pięć stron o nowym niebezpieczeństwie i następne pięćdziesiąt stron opisuje dziwne przeżycia Niny, tak zagmatwane, że aż trudne do zrozumienia. Dzieło zawierało w sobie niewiele momentów, które mnie zaciekawiły. Niestety, bardzo często miałem ochotę książkę zamknąć i zająć się czymś ciekawszym. Moje zachowanie bardzo mnie zaskoczyło, ponieważ czytałem wiele pozycji i jeszcze żadne z nich tak mnie nie znudziło.

Muszę jednak pochwalić autorkę za wymyślane nazwy, choć niektóre są za długie. Nie wiem skąd Moony Witcher brała takie pomysłowe określenia. Świetnie nadawała tytuły niezależnie czy były nimi nazwane zwierzęta, rośliny albo miejsca.

Książkę mogę polecić tylko i wyłącznie dzieciom do dziesięciu lat, ponieważ starsi odbiorcy, którzy o Ninie de Nobili nigdy nie słyszeli, mogą być zniechęceni i znudzeni przygodami młodej dziewczyny.

Moja ocena: 4/10