Barbara Kosmowska "Puszka"

Autor: Barbara Kosmowska

Tytuł: Puszka

Wydawca: Literatura

Puszka dawno przestała być maminą "Pusią". Czy tego żałuje? Czy żałujemy ukochanej zabawki, którą już nie wypada się bawić? Pewnie tak, bo wchodzenie w dorosłość wcale nie jest łatwe. Bohaterka Puszki o tym wie. Musi przejść przez mrok rodzinnych tajemnic, przeżyć gorycz pozornej przyjaźni, odkryć samą siebie. Musi też odpowiedzieć na pytania, których, poza własnym sumieniem, nikt jej nie zada.

Bohaterowie przez nas poznawani są nietuzinkowi, łatwo zaskarbiający sobie naszą sympatię. W tej pozycji nie znajdziemy wielu osób złych i to mi się bardzo podoba. Dlaczego, coś co inni mogli by nazwać brakiem logiki w opisywanych zdarzeniach, podoba się mnie? Wszakże Kosmowska stara się pokazać nam świat takim, jakim jest naprawdę. Przecież niewielu jest złych ludzi. Prawie wszyscy czynimy dobro, a mimo to zło i tak zwycięża. Dzięki mediom, które na okrągło opisują katastrofy i tego typu rzeczy. W Puszcze postaci są ukazane bardzo realistycznie, a autorka daje im wybór. Będą postępować dobrze, czy źle? Puszka nie waha się ani chwili i postanawia naprawić ten świat.

Po przeczytaniu pozycji zapragnąłem tak jak główni bohaterowie skontaktować się z wieloma osobami przez maile. Dlaczego, sam nie wiem. Po prostu chciałem to zrobić i już. Ale przecież to niemodne, z resztą kto dzisiaj siedzi na poczcie? Jest Facebook i mrowie podobnych portali - pomyśleliby niektórzy. A ja mimo to zachęcam Was do odkurzenia starych znajomości i powymieniania się mailami. To wcale nie jest trudne, a sprawia naprawdę wiele przyjemności.
Puszka to książka napisana bardziej dla nastolatek niż nastolatków. Ale nic nie stoi w przeszkodzie, żeby każdy z nas ją przeczytał. A naprawdę warto zapoznać się z tą powieścią, bo wiele tak dobrze napisanych pozycji nie znajdziemy. Szkoda więc byłoby zmarnować taką szansę. Gorąco polecam!

Serdecznie dziękuję Wydawnictwu Literatura za możliwość przeczytania tej książki.

Ogłaszam wszystkim, że coraz częściej będę sięgał po literaturę młodzieżową. A wszystko dzięki Ewie Seno oraz Barbarze Kosmowskiej, z której prozą spotkałem się po raz pierwszy. Nie spodziewałem się tak wspaniałej książki, a szczerze powiedziawszy z niecierpliwością wyczekuję dnia kiedy dane mi będzie przeczytać Pozłacaną rybkę. Nie znajdziemy tutaj dreszczyku emocji, obecnego w moich ukochanych thrillerach i kryminał. Spotykamy się za to z wieloma innymi uczuciami. Jednym z nich jest miłość, a jej źródło pochodzi od osoby starszej pani. Babcia obdarza swą wnuczkę takim uczuciem, że pewnym momencie poczujemy się tak, jakbyśmy byli obiektem dumy i chluby Anny Józefiny, a trzeba przyznać, jest to uczucie szalenie przyjemne.

Patrząc na okładkę, która jest niesamowita w całej swej prostocie, nie wiedziałem czego się spodziewać. Zakiełkowały pewne podejrzenia, o to, czy aby na pewno lektura sprosta moim wymaganiom. Na szczęście kilka pierwszych stron rozwiało wszystkie moje obawy. Całą pozytywną energią, jaką emanuje ta książka, zostałem w jednej chwili zarażony. Dlatego patrząc na Puszkę uśmiecham się nieznacznie, bo przypominają mi się miłe chwile i uczucia, jakie towarzyszyły każdej przewróconej stronie. Barbara Kosmowska ma wielki talent i jedyne czego żałuję po skończeniu jej dzieła, to fakt, że nie poznałem go wcześniej.